Po szybkim śniadaniu w hotelu i 2-godzinnej jeździe docieramy do jednej z nielicznych zarezerwowanych jeszcze w Polsce atrakcji: kanionu szczelinowego Lower Antelope Canyon (który na potrzeby N otrzymał chwytliwą nazwę "dziura").
W biurze naszych przewodników z plemienia Navajo "Dixie-Ellis" jesteśmy trochę za wcześnie, więc mamy chwilę na obserwację pustynnych wiewiórek.
Teoretycznie jesteśmy tu poza głównym sezonem turystycznym, ale i tak ludzi jest zatrzęsienie (strach pomyśleć co tu się dzieje w lato). Do kanionu prowadzi pięć wąskich kondygnacji schodów. Bardzo wydłuża to czas potrzebny na wprowadzenie grupy ludzi wgłąb kanionu. W efekcie musimy spędzić pół godziny na gorącym słońcu czekając na swoją kolej zejścia w dół. Na szczęście trafia nam się bardzo sympatyczny przewodnik, który wykorzystuje ten czas aby opowiedzieć nam o kanionie, "błyskawicznych powodziach" i zaprezentować tradycyjny indiański flet (bardzo poleca fabryczne flety, które można kupić u jego przyjaciela Ebay - podobno dźwięk jest dużo lepszy niż na tych robionych tradycyjnie 😉).
Po początkowej nieśmiałości nasza córka zostaje wielką fanką tutejszych schodów. Po chwili prawie każdą nową kondygnację wita radosnym piskiem "schody!". Po pokonaniu pierwszej przeszkody (lub atrakcji, jeżeli spytać N) docieramy wreszcie na dno kanionu. Nasz przewodnik znów staje na wysokości zadania i po kilku nieśmiałych zdjęciach odbiera od każdego uczestnika wycieczki aparat/komórkę i ustawia odpowiednie parametry zdjęć aby jak najlepiej odwzorowywały kolory ścian kanionu. Nie wiem co zmienił ale efekty są dobre - chyba czas zainteresować się ustawieniami tego sprzętu 😑.
Po drodze przewodnik opowiada nam jeszcze dużo o efektach powodzi i o pracy jaka musi być każdorazowo wykonana aby usunąć efekty zniszczeń. Kiedy pokazuje filmik ze wzburzoną wodą która w zeszłym roku wypełniła kanion robi nam się trochę nieswojo. Lepiej nie wchodzić w drogę siłom żywiołu.
A jak wygląda Dolny Kanion Antylopy? Po co słowa skoro mogę pokazać zdjęcia wsparte wiedzą plemienia Navajo 😀
Kanion ma tylko około 400 metrów długości ale pokonanie tej trasy zajmuje naszej grupie dobrze ponad godzinę. My jesteśmy już trochę zmęczeni ale N jest ewidentnie niepocieszona. Wcale nie obraziłaby się za kolejne kondygnacje schodów i wąskie przejścia. Na pocieszenie nasz przewodnik wyjaśnia organoleptycznie ulubione od 2 dni słowo naszej córki "erozja" i to jak powstały formacje skalne w Monument Valley, Bryce NP i Zion NP. Chyba jeszcze nigdy nikt nie wyjaśnił mi tego tak klarownie!
A na koniec możemy jeszcze obejrzeć odciski stóp dinozaura.
Do meldunku w hotelu mamy jeszcze trochę czasu więc jedziemy na pobliski "horseshoe bend overlook". Temperatura wynosi już ok. 88F (31C), więc tablice informujące o "ekstremalnym gorącu" wydają się jak najbardziej na miejscu. Za to nazwa drogi "horseshoe bend overlook trail" wydaje się już nieco przesadzona - w końcu to tylko krótka droga pod górę...
Za wzgórzem ich oczom ukazała się dalsza część szlaku...
No dobra, może to nie najdłuższy szlak jaki widziałam ale mimo wszystko zasługuje to na nazwę "trail". Tym bardziej, że trzeba maszerować w pełnym słońcu co męczy trzy razy bardziej. Ale widok jest tego wart...
Chcieliśmy dla ochłody kupić sobie w supermarkecie Walmart lody na patyku ale natrafiliśmy na niespodziewaną przeszkodę - amerykański rozmiar XXL. To nawet nie to że lody są tu większe ale one są sprzedawane tyllo w paczkach po 3-20 porcji! I to tyczy się praktycznie wszystkich produktów spożywczych. Nie możesz kupić 1kg mąki musisz kupić 5kg! Nie możesz kupić jednej puszki piwa na spróbowanie, musisz od razu kupić 20stopak! Ja wszystko rozumiem, mają duże spiżarnie a do sklepu jest bardzo daleko, ale to już chyba lekka przesada.
Doszliśmy do wniosku, że na jeden dzień już dość widzieliśmy więc późne popołudnie spędzamy na basenie 😀
Doszliśmy do wniosku, że na jeden dzień już dość widzieliśmy więc późne popołudnie spędzamy na basenie 😀
To dla tej najpiękniejszej dziury na świecie wiózł Tomek swój statyw za ocean, ale warto było.
OdpowiedzUsuń